Jak dojechać do Opery?
Historia życia Opery:
- 1956
30 grudnia 1955 roku Zarząd Towarzystwa Muzycznego w Bydgoszczy- decyzja o powołaniu Studia Operowego i inauguracyjnego wieczoru, w którym przewidziano dwie opery Stanisława Moniuszki : Flis i Verbum nobile. Później została ustalona organizacja Studia i powołano kadrę kierowniczą, na której czele stanął jako kierownik Zdzisław Wendyński i Roman Mackiewicz jako kierownik artystyczny.
Pierwsza premiera odbyła się w sali Teatru Ziemi Pomorskiej 21 września 1956 roku a w programie wieczoru obok Moniuszki znalazło się także Wesele krakowskie w Ojcowie Karola Kurpińskiego.
- 1957
W kolejnym roku odbyły się premiery: 7 marca Barona cygańskiego Johannesa Straussa, 24 lipca
Cyrulika sewilskiego Gioacchina Rossiniego.
Cyrulika sewilskiego Gioacchina Rossiniego.
- 1958 - Rok Moniuszki
Wzbogacenie bydgoskiego Studia Operowego o trzy pozycje: Straszny dwór (21 stycznia), Dziadek do orzechów Piotra Czajkowskiego (10 kwietnia), Orfeusz w piekle Jacquesa Offenbacha (2 lipca).
- 1959
Kolejne trzy premiery, dwie z repertuaru francuskiego: Opowieści Hoffmanna Jacquesa Offenbacha ( 3 marca) i Lakmé Leo Delibesa (5 czerwca) oraz Fontanna Bachczysaraju Borysa Asafiewa (17 listopada)
Pod koniec roku Zarząd Towarzystwa Muzycznego w Bydgoszczy podejmuje działania, które doprowadzają do upaństwowienia Studia Operowego. Rozpoczęto też przygotowania do budowy gmachu opery. Promotorem tej inicjatywy był Andrzej Szwalbe, ówczesny dyrektor Filharmonii Pomorskiej.
- 1960
22 lutego Miejska Rada Narodowa w Bydgoszczy podejmuje uchwałę o utworzeniu Państwowego Teatru Muzycznego Opery i Operetki. W maju do repertuaru teatru włączono Życie paryskie Jacquesa Offenbacha (24.05), pod koniec grudnia – Fausta Charlesa Gounoda (20.12).
- 1961
Wraz z premierą opery Madama Butterfly (21 marca) w repertuarze teatru pojawia się dzieło Giaccomo Pucciniego. Halka. W roku tym teatr zagrał 131 przedstawień.
- 1962
Wraz z premierą opery Madama Butterfly (21 marca) w repertuarze teatru pojawia się dzieło Giaccomo Pucciniego. Halka. W roku tym teatr zagrał 131 przedstawień.
- 1962
Kolejny rok przynosi zmianę dyrekcji i cztery premiery. Zespół baletowy 7 maja pokazuje Romea i Julię Sergiusza Prokofiewa. 17 lipca dyrektorzy teatru: Feliks Kłodziński i Robert Sauka, wystawiają trudne, rzadko grane Ciekawskie niewiasty Ermanno Wolf-Ferrariego. Trzecia premiera – Widma Stanisława Moniuszki – odbyła się 22 listopada, już za dyrekcji dynamicznego Zygmunta Szczepańskiego, który prowadził teatr do 1964 roku. Ostatnią premierą tego roku był Eugeniusz Oniegin Piotra Czajkowskiego w reżyserii Danuty Baduszkowej.
- 1963
- 1963
Ważnym wydarzeniem tego roku było utworzenie własnej, samodzielnej orkiestry. Nowy
zespół operowej orkiestry po raz pierwszy przedstawił się 21 listopada podczas
koncertu w sali Pomorskiego Domu Sztuki, którego program wypełniła muzyka Stanisława
Moniuszki, Feliksa Janiewicza i Antoniego Milwida . W tym roku przygotowano trzy nowe premiery: Zemstę nietoperza (4 lutego), Króla wichrów Feliksa Nowowiejskiego oraz Studenta żebraka Carla Millökera (8 lipca).
zespół operowej orkiestry po raz pierwszy przedstawił się 21 listopada podczas
koncertu w sali Pomorskiego Domu Sztuki, którego program wypełniła muzyka Stanisława
Moniuszki, Feliksa Janiewicza i Antoniego Milwida . W tym roku przygotowano trzy nowe premiery: Zemstę nietoperza (4 lutego), Króla wichrów Feliksa Nowowiejskiego oraz Studenta żebraka Carla Millökera (8 lipca).
- 1964
Pierwszego lutego teatr zmienia swą nazwę, która brzmi odtąd Opera
i Operetka w Bydgoszczy. Premiera Uprowadzenia z seraju – pierwszej Mozartowskiej
opery w repertuarze teatru – odbywa się jeszcze pod starym szyldem (1 stycznia). Dwie kolejne to Wieczór baletowy, który wypełniły Bajka Stanisława Moniuszki, Chimery Konrada Pałubickiego i Wesele krakowskie w Ojcowie Karola Kurpińskiego o w choreografii Rajmunda Sobisiaka (28 kwietnia) i Carmen Georgesa Bizeta (8 czerwca).
Premiera Trawiaty Giuseppe Verdiego z Barbarą Zagórzanką w roli tytułowej (15 grudnia)
następuje po objęciu dyrekcji przez Zdzisława Wendyńskiego (0d 1 listopada), który jako dyrektor i kierownik artystyczny kierować będzie teatrem do 1969 roku.
- 1965
Trochę statystyki: w piątym roku swej obecności działalności jako państwowego teatr i
dziesiątym rzeczywistej aktywności opera bydgoska po raz pierwszy zagrała 200 przedstawień. W tym samym roku personel teatru przedstawiał się w następujących liczbach: obsługa i zespół techniczny - 40 osób, zespół artystyczny -160 osób ( ściślej 50chórzystów, 40 tancerzy, 45 muzyków orkiestry i 25 śpiewaków solistów). To także pierwszy rok, w którym teatr dał prawie pięć premier. Listę otwiera eksperyment z musicalem Hel Jerzego Lawina-Świętochowskiego (30 marca). Potem pokazano jeszcze operę komiczną
Daniela Aubera Fra Diabolo (30 kwietnia), nową realizację Halki Moniuszki (27 września),
odnowioną (nowa reżyseria i nowe kierownictwo muzyczne) inscenizację Madame Butterfly
(2 października) oraz Cnotliwą Zuzannę Jeana Gilberta (9 listopada).
- 1966
Był to uroczysty rok pierwszego dziesięciolecia aktywności bydgoskiej opery. Jubileusz
uczczono specjalnym widowiskiem w Teatrze Polskim, w którym udział wzięli
zasłużeni dla sceny artyści. W 1966 roku Opera i Operetka w Bydgoszczy przygotowała cztery premiery. 4 stycznia zespół pod kierownictwem Zbigniewa
Chwedczuka pokazał Toskę Giaccomo Pucciniego w niekonwencjonalnej reżyserii
utalentowanego debiutanta Włodzimierza Gołobowa . W tym wysoko przez krytykę
ocenionym przedstawieniu obok „porywająco brzmiącej” orkiestry duże uznanie znalazła
kreacja Barbary Zagórzanki.
3 maja odbyła się premiera baletu Ludomira Różyckiego Pan Twardowski w
Choreografii Rajmunda Sobiesiaka, 28 czerwca teatr pokazał Wesołą wdówkę Franza Lehara, 6 listopada Eugeniusza Oniegina Piotra Czajkowskiego.
- 1967
Rigoletto, którego premiera od była się 4 kwietnia tego roku jest drugą verdiowską premierą, którą teatr zrealizował w dwunastym roku swojej działalności. Podobnie sprawy się mają z twórczością Gioacchina Rossiniego, którego Kopciuszka, w reżyserii Sławomira Żerdzickiego i scenografii Romana Bubieca, teatr wystawił 5 września. Ostatnią premierą tego roku (31 października) był balet Legenda miłości Arifa Mielikowa w choreografii Hanny Miller, absolwentki Wydziału Baletmistrzowskiego moskiewskiego Instytutu Sztuki Teatralnej. Przedstawienie, którego libretto wyszło spod pióra wybitnego tureckiego poety Nazima Hikmeta, pokazane zostało na I Łódzkich Spotkaniach Baletowych w 1968 roku.
- 1968
i Operetka w Bydgoszczy. Premiera Uprowadzenia z seraju – pierwszej Mozartowskiej
opery w repertuarze teatru – odbywa się jeszcze pod starym szyldem (1 stycznia). Dwie kolejne to Wieczór baletowy, który wypełniły Bajka Stanisława Moniuszki, Chimery Konrada Pałubickiego i Wesele krakowskie w Ojcowie Karola Kurpińskiego o w choreografii Rajmunda Sobisiaka (28 kwietnia) i Carmen Georgesa Bizeta (8 czerwca).
Premiera Trawiaty Giuseppe Verdiego z Barbarą Zagórzanką w roli tytułowej (15 grudnia)
następuje po objęciu dyrekcji przez Zdzisława Wendyńskiego (0d 1 listopada), który jako dyrektor i kierownik artystyczny kierować będzie teatrem do 1969 roku.
- 1965
Trochę statystyki: w piątym roku swej obecności działalności jako państwowego teatr i
dziesiątym rzeczywistej aktywności opera bydgoska po raz pierwszy zagrała 200 przedstawień. W tym samym roku personel teatru przedstawiał się w następujących liczbach: obsługa i zespół techniczny - 40 osób, zespół artystyczny -160 osób ( ściślej 50chórzystów, 40 tancerzy, 45 muzyków orkiestry i 25 śpiewaków solistów). To także pierwszy rok, w którym teatr dał prawie pięć premier. Listę otwiera eksperyment z musicalem Hel Jerzego Lawina-Świętochowskiego (30 marca). Potem pokazano jeszcze operę komiczną
Daniela Aubera Fra Diabolo (30 kwietnia), nową realizację Halki Moniuszki (27 września),
odnowioną (nowa reżyseria i nowe kierownictwo muzyczne) inscenizację Madame Butterfly
(2 października) oraz Cnotliwą Zuzannę Jeana Gilberta (9 listopada).
- 1966
Był to uroczysty rok pierwszego dziesięciolecia aktywności bydgoskiej opery. Jubileusz
uczczono specjalnym widowiskiem w Teatrze Polskim, w którym udział wzięli
zasłużeni dla sceny artyści. W 1966 roku Opera i Operetka w Bydgoszczy przygotowała cztery premiery. 4 stycznia zespół pod kierownictwem Zbigniewa
Chwedczuka pokazał Toskę Giaccomo Pucciniego w niekonwencjonalnej reżyserii
utalentowanego debiutanta Włodzimierza Gołobowa . W tym wysoko przez krytykę
ocenionym przedstawieniu obok „porywająco brzmiącej” orkiestry duże uznanie znalazła
kreacja Barbary Zagórzanki.
3 maja odbyła się premiera baletu Ludomira Różyckiego Pan Twardowski w
Choreografii Rajmunda Sobiesiaka, 28 czerwca teatr pokazał Wesołą wdówkę Franza Lehara, 6 listopada Eugeniusza Oniegina Piotra Czajkowskiego.
- 1967
Rigoletto, którego premiera od była się 4 kwietnia tego roku jest drugą verdiowską premierą, którą teatr zrealizował w dwunastym roku swojej działalności. Podobnie sprawy się mają z twórczością Gioacchina Rossiniego, którego Kopciuszka, w reżyserii Sławomira Żerdzickiego i scenografii Romana Bubieca, teatr wystawił 5 września. Ostatnią premierą tego roku (31 października) był balet Legenda miłości Arifa Mielikowa w choreografii Hanny Miller, absolwentki Wydziału Baletmistrzowskiego moskiewskiego Instytutu Sztuki Teatralnej. Przedstawienie, którego libretto wyszło spod pióra wybitnego tureckiego poety Nazima Hikmeta, pokazane zostało na I Łódzkich Spotkaniach Baletowych w 1968 roku.
- 1968
W dziejach opery w Bydgoszczy upamiętnił się jako rok premiery Aidy (2 lipca). Trzecie szczęśliwie włączone do repertuaru bydgoskiej sceny dzieło Verdiego miało udaną inscenizację, którą uznano za wydarzenie sezonu. Śmiałym, bo trudnym, stąd i różnie przyjętym eksperymentem była realizacja Opery żebraczej Benjamina Brittena, której słynne libretto Johna Gaya i J.C. Pepuscha na specjalne zamówienie przetłumaczyli (częścią zaadaptowali) Juliusz Żuławski i Zygmunt Mycielski.
Pod koniec lat sześćdziesiątych z Bydgoszczy odeszła spora grupa cenionych artystów, a w prasie tych lat pojawiały się wypowiedzi sugerujące, że teatr przechodzi kryzys. Ostatnią premierą była operetka Księżniczka czardasza Emmericha Kálmána.
- 1969
Wbrew przesądom, to nie trzynasty lecz czternasty rok był dla teatru czasem trudnej próby, czego znamiennym odbiciem jest już liczba premier: 20 maja na scenę weszła nowa realizacja Strasznego dworu , 1 grudnia, już pod nową dyrekcją, teatr pokazał Jasia i Małgosię Engelberta Humperdincka - drugą po Uprowadzeniu z seraju (1964) operę z repertuaru niemieckiego. W połowie sierpnia kierownictwo artystyczne opery objął Włodzimierz Ormicki.
- 1970
Pod nową dyrekcją – w lutym dyrekcję opery objął Mieczysław Rak – znaczącej zmianie ulega repertuar teatru. Odbiciem tego są dwa wydarzenia, oba sygnowane przez nowego szefa artystycznego. Pierwsza, to „mozartowski wieczór jednoaktówek” z Mozartem i Salierim Mikołaja Rimskiego- Korsakowa i Dyrektorem teatru Wolfganga Amadeusza Mozarta ( 23 czerwca), drugie - wieczór, którym teatr uczcił 200 rocznicę urodzin Ludwiga van Beethovena, z fragmentami Fidelia, Mszą C-dur op.86 i choreograficznym opracowaniem wolnej części Eroiki (Marcia funebre) (24 listopada).
Dwie samodzielne premiery: Baśń o kamiennym kwiecie Sergiusza Prokofiewa (26 maja), a wcześniej wieczór jednoaktówek z muzyka Boccheriniego, Czajkowskiego, Debussy’ego, Głazunowa i Kiesewettera przygotował balet opery, który kierował Wiktor Charczenko (12 stycznia). 12 maja – w setną rocznice urodzin kompozytora - odbywa się premiera Krainy uśmiechu Franza Lehara
- 1971
Pierwsza bydgoska realizacja Czarodziejskiego fletu Mozarta (26 stycznia) pod muzyczną dyrekcją Włodzimierza Ormickiego. W roli Paminy upamiętniła się Bożena Betley, która później, jako uznana śpiewaczka mozartowska, często gościła na festiwalu w Glyndedbourne. Repertuar rodzimy uzupełniło przeniesienie bytomskiego przedstawienia rzadko wystawianego Zaczarowanego koła Jerzego Gablenza, którego premiera w reżyserii i scenografi artystów bydgoskich odbyła się 28 czerwca. Ostatnią premiera roku, którym teatr świętował jubileusz piętnastolecia istnienia, był Bal w operze Richarda Heubergera.
1972
Pod koniec lat sześćdziesiątych z Bydgoszczy odeszła spora grupa cenionych artystów, a w prasie tych lat pojawiały się wypowiedzi sugerujące, że teatr przechodzi kryzys. Ostatnią premierą była operetka Księżniczka czardasza Emmericha Kálmána.
- 1969
Wbrew przesądom, to nie trzynasty lecz czternasty rok był dla teatru czasem trudnej próby, czego znamiennym odbiciem jest już liczba premier: 20 maja na scenę weszła nowa realizacja Strasznego dworu , 1 grudnia, już pod nową dyrekcją, teatr pokazał Jasia i Małgosię Engelberta Humperdincka - drugą po Uprowadzeniu z seraju (1964) operę z repertuaru niemieckiego. W połowie sierpnia kierownictwo artystyczne opery objął Włodzimierz Ormicki.
- 1970
Pod nową dyrekcją – w lutym dyrekcję opery objął Mieczysław Rak – znaczącej zmianie ulega repertuar teatru. Odbiciem tego są dwa wydarzenia, oba sygnowane przez nowego szefa artystycznego. Pierwsza, to „mozartowski wieczór jednoaktówek” z Mozartem i Salierim Mikołaja Rimskiego- Korsakowa i Dyrektorem teatru Wolfganga Amadeusza Mozarta ( 23 czerwca), drugie - wieczór, którym teatr uczcił 200 rocznicę urodzin Ludwiga van Beethovena, z fragmentami Fidelia, Mszą C-dur op.86 i choreograficznym opracowaniem wolnej części Eroiki (Marcia funebre) (24 listopada).
Dwie samodzielne premiery: Baśń o kamiennym kwiecie Sergiusza Prokofiewa (26 maja), a wcześniej wieczór jednoaktówek z muzyka Boccheriniego, Czajkowskiego, Debussy’ego, Głazunowa i Kiesewettera przygotował balet opery, który kierował Wiktor Charczenko (12 stycznia). 12 maja – w setną rocznice urodzin kompozytora - odbywa się premiera Krainy uśmiechu Franza Lehara
- 1971
Pierwsza bydgoska realizacja Czarodziejskiego fletu Mozarta (26 stycznia) pod muzyczną dyrekcją Włodzimierza Ormickiego. W roli Paminy upamiętniła się Bożena Betley, która później, jako uznana śpiewaczka mozartowska, często gościła na festiwalu w Glyndedbourne. Repertuar rodzimy uzupełniło przeniesienie bytomskiego przedstawienia rzadko wystawianego Zaczarowanego koła Jerzego Gablenza, którego premiera w reżyserii i scenografi artystów bydgoskich odbyła się 28 czerwca. Ostatnią premiera roku, którym teatr świętował jubileusz piętnastolecia istnienia, był Bal w operze Richarda Heubergera.
1972
Poławiacze pereł Georgesa Bizeta (20 marca) i Don Carlos Giuseppe Verdiego (20 czerwca)
to dwie ostatnie z ośmiu premier przygotowanych przez Włodzimierza Orfickiego, którego miejsce – na jeden sezon – zajął Józef Klimanek. W jesieni odbyły się dwie przygotowane przez niego premiery, z których pierwsza to nowa inscenizacja Cyrulika sewilskiego Gioacchino Rossiniego (25 listopada), druga – Jezioro łabędzie Piotra Czajkowskiego w choreografii Rajmunda Sobiesiaka i Kazimierza Wrzoska z gościnnym udziałem wybitnej tancerki Olgi Sawickiej w partii Odetty (18 grudnia). W późniejszym czasie w tej roli gościnnie występowały też na bydgoskiej scenie Alicja Boniuszko, Elżbieta Jaroń oraz Liliana Wrzosek.
- 1973
Wieczór, na który złożyły się jednoaktówka Pietro Mascagniego Rycerskość wieśniacza
oraz balet Choreomatic14, którego choreografię do muzyki Jana Sebastiana Bacha (II i III Suita) stworzył Zbigniew Korycki, zamknął krótką kadencję J. Klimanka (27 lutego). Kolejną premierą (14 maja) była źle przyjęta farsa Opiekun mojej żony Piotra Hertla (muzyka), Jerzego Waldena (libretto) i Mirosława Łebkowskiego (teksty piosenek). W sierpniu dyrekcję teatru objęli prawnik Tadeusz Kłobucki oraz znany i popularny twórca polskiego musicalu bydgoszczanin Stanisław Renz. Jako dyrygent i artystyczny szef Renz przedstawił się publiczności przygotowując Trubadura, którego premiera (10 grudnia) wzbogaciła verdiowski repertuar bydgoskiej sceny o piąty tytuł.
- 1974
W marcu (25-go) teatr wyszedł z premierą Skrzydlatego kochanka - musicalu autorskiej spółki Stanisław Renz, Jan Majdrowicz (libretto) i Kazimierz Winkler (teksty piosenek), w czerwcu (17-go) z premierą Pajaców Ruggiera Leoncavallo, które zgodnie ze zwyczajem pokazano wraz ze zrealizowaną rok wcześniej Rycerskością wieśniaczą, w październiku (25) na afisz wszedł Hrabia Luksemburg Franza Lehára.
- 1975
Rok otwiera ambitne przedsięwzięcie, jakim było wzbogacenie repertuaru teatru o Kniazia Igora Aleksandra Borodina, sama realizacja (28 kwietnia) spotkała się jednak ze złą oceną krytyki. Kolejne premiery to dwie rodzime produkcje współczesne: musical Mariana Lidy Najpiękniejsza (30 czerwca) i Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków - adresowany do dzieci balet Bogdana Pawłowskiego do libretta Stanisława Piotrowskiego, który w choreografii Krystyny Gruszkówny utrzymywał się w repertuarze teatru przez długi szereg lat (15 grudnia).
- 1976
Jubileuszowy, dwudziesty rok istnienia teatru uczczony został kolejną, trzecią już premierą Strasznego dworu Stanisława Moniuszki (19 czerwca), którą muzycznie przygotował Stanisław Renz, teatralnie - Sławomir Żerdzicki jako reżyser, Marian Stańczak jako autor scenografii, Krystyna Gruszkówna jako choreograf i Antoni Rybka, który przygotował chór.
Wcześniej (8 marca) teatr dał premierę Nizin Eugena d’Alberta słynnego niegdyś szkockiego pianisty – wirtuoza naturalizowanego w Niemczech, pod koniec roku (13 grudnia) przedstawił kolejny musical Stanisława Renza Dziękuję ci Ewo.
- 1977
Trzecią dekadę otwiera Holender tułacz ( premiera 28 marca) - pierwsze i jak dotąd jedyne dzieło Ryszarda Wagnera, jakie znalazło się w repertuarze bydgoskiej sceny. Reżyserem udanego i w sumie dobrze przyjętego przedstawienia, był Peter Gogler z teatru w Dessau, scenografię stworzył Marian Stańczak, kierownictwo muzyczne sprawował Stanisław Renz. Potem teatr, którym od tego roku samodzielnie zarządzał Stanisław Renz, pokazał jeszcze Sprzedaną narzeczoną Bedricha Smetany (premiera 27 czerwca), która spodobała się publiczności, nie znalazła natomiast uznania krytyki, a jesienią (7 listopada) musical Andrzeja Pietrowa My chcemy tańczyć.
- 1978
Zaledwie o jedną operę – Cyganerię Giaccomo Pucciniego, której premiera odbyła się 20 marca, poszerzył się repertuar teatru tego roku, w zamian za to teatr zaproponował publiczności aż dwie operetki. Najpierw na afisz wszedł lepszy niż jego renoma Gasparone Carla Millöckera (premiera 19 czerwca), potem ( 23 października) nowa realizacja popularnej Krainy uśmiechu Lehára , którą w prasie nazwano „krainą bez uśmiechu”…
- 1979
W dwudziestym czwartym roku istnienia opery i ostatnim w ośmioletniej kadencji Stanisława Renza, odbyły się cztery premiery: dwie operowe i dwie baletowe. Manon Julesa Masseneta ( która na afisz weszła 26 marca) przyniosła pierwszy sukces Magdalenie Krzyńskiej. Wraz z premiera Wesela Figara, która odbyła się w ostatni wieczór, do repertuaru teatru weszła trzecia z kanonu pięciu wielkich oper Mozarta. Specjalne ogólnopolskie zainteresowanie wzbudziła premiera baletu Rodiona Szczedrina Anna Karenina (25 czerwca) w choreografii Krystyny Gruszkówny. Druga baletowa premiera była już inicjatywą nowo powołanego dyrektora teatru, Adama Pałki. Ponieważ rok 1979 UNESCO ogłosiło Międzynarodowym Rokiem Dziecka wprowadził on do repertuaru balet Pinokio współczesnej kompozytorki Jadwigi Szajny-Lewandowskiej (premiera 6 grudnia).
- 1980
Premierą Eugeniusza Oniegina – drugą w historii teatru – Adam Pałka przedstawił się jako dyrygent 27 kwietnia). Przedstawienie, którego reżyserem był Władimir Kuroczkin, a scenografem Marian Stańczak, z uznaniem przyjęła nie tylko publiczność lecz także prasa. Drugą i zarazem ostatnią premierą tego roku była nieudana, jak wynika z opinii krytyki, inscenizacja Barona cygańskiego Johannesa Straussa (30 czerwca). We wrześniu 1980 roku pracownicy opery, wśród nich jej dyrektor, powołali Komitet założycielski Niezależnych Samorządnych Związków Zawodowych „Solidarność”.
- 1981
Z okazji przypadającego w tym roku jubileuszu ćwierćwiecza teatr przygotował nową, trzecią w swych dziejach premierę Halki (15 czerwca). Przedstawienie, w którym partię tytułową zaśpiewała gościnnie była bydgoska solistka, Barbara Zagórzanka, reżyserował Sławomir Żerdzicki; scenografię zaprojektował Andrzej Sadowski, choreografię opracował Witold Gruca, kierownictwo muzyczne sprawował Adam Pałka – w owym czasie kierownik artystyczny teatru, albowiem funkcję dyrektora naczelnego teatru objęła w marcu Alicja Weber. Poza Halką teatr pokazał w tym roku jeszcze dwie premiery: wieczór baletowy, na który złożyły się Piotruś i wilk Sergiusza Prokofiewa i Bardzo śpiąca królewna Augustyna Blocha (13 kwietnia) oraz Madame Butterfly Giaccomo Pucciniego (19 października), którą przygotował nowo powołany kierownik muzyczny Józef Klimanek.
13 grudnia wprowadzony przez administrację stan wojenny przerwa pracę teatru na ponad dwadzieścia dni.
- 1982
5 stycznia teatr wznawia działalność i znowu gra, lecz przedstawienia z racji nadal utrzymywanej godziny milicyjnej rozpoczynają się o wcześniejszej porze. W tym kryzysowym roku opera bydgoska realizuje prawie 5 premier: jeszcze w styczniu na afisz wchodzi kolejna realizacja Zemsty nietoperza Johannesa Straussa (25 stycznia), wiosną druga inscenizacja Trawiaty Giuseppe Verdiego pod kierownictwem muzycznym zaproszonego z Poznania Adama Pałki (5 kwietnia) oraz na nowo przygotowany, aczkolwiek „ w starych dekoracjach” Kniaź Igor. Jesienią balet teatru prezentuje Pan Twardowskiego Ludomira Różyckiego w choreografii nowego kierownika zespołu Przemysława Śliwy (25 października) i pod kierownictwem muzycznym świeżo powołanego szefa artystycznego opery, Zygmunta Rycherta, wreszcie pod koniec roku odbywa się premiera nowej inscenizacji Moniuszkowskiej Hrabiny (20 grudnia).
Z okazji przypadającego w tym roku jubileuszu ćwierćwiecza teatr przygotował nową, trzecią w swych dziejach premierę Halki (15 czerwca). Przedstawienie, w którym partię tytułową zaśpiewała gościnnie była bydgoska solistka, Barbara Zagórzanka, reżyserował Sławomir Żerdzicki; scenografię zaprojektował Andrzej Sadowski, choreografię opracował Witold Gruca, kierownictwo muzyczne sprawował Adam Pałka – w owym czasie kierownik artystyczny teatru, albowiem funkcję dyrektora naczelnego teatru objęła w marcu Alicja Weber. Poza Halką teatr pokazał w tym roku jeszcze dwie premiery: wieczór baletowy, na który złożyły się Piotruś i wilk Sergiusza Prokofiewa i Bardzo śpiąca królewna Augustyna Blocha (13 kwietnia) oraz Madame Butterfly Giaccomo Pucciniego (19 października), którą przygotował nowo powołany kierownik muzyczny Józef Klimanek.
13 grudnia wprowadzony przez administrację stan wojenny przerwa pracę teatru na ponad dwadzieścia dni.
- 1982
5 stycznia teatr wznawia działalność i znowu gra, lecz przedstawienia z racji nadal utrzymywanej godziny milicyjnej rozpoczynają się o wcześniejszej porze. W tym kryzysowym roku opera bydgoska realizuje prawie 5 premier: jeszcze w styczniu na afisz wchodzi kolejna realizacja Zemsty nietoperza Johannesa Straussa (25 stycznia), wiosną druga inscenizacja Trawiaty Giuseppe Verdiego pod kierownictwem muzycznym zaproszonego z Poznania Adama Pałki (5 kwietnia) oraz na nowo przygotowany, aczkolwiek „ w starych dekoracjach” Kniaź Igor. Jesienią balet teatru prezentuje Pan Twardowskiego Ludomira Różyckiego w choreografii nowego kierownika zespołu Przemysława Śliwy (25 października) i pod kierownictwem muzycznym świeżo powołanego szefa artystycznego opery, Zygmunta Rycherta, wreszcie pod koniec roku odbywa się premiera nowej inscenizacji Moniuszkowskiej Hrabiny (20 grudnia).
- 1983
Rok ten przynosi cztery premiery: wiosną nową inscenizację Królewny Śnieżki Bogdana Pawłowskiego w choreografii Witolda Borkowskiego (20 marca) i udane pod względem muzycznym, scenicznie chybione przedstawienie Carmen Georgesa Bizeta (23 maja), jesienią (24 października) Orfeusza w piekle Jaqcuesa Offenbacha w reżyserii Beaty Artemskiej i Dzwonnika z Notre Dame - balet Cesarego Pugni (w muzycznym opracowaniu Reinholda Gliera) w choreografii Przemysława Śliwy. Od września teatr nie ma kierownika artystycznego; zatrudniony jako pierwszy dyrygent młody Andrzej Knapp obejmie tę funkcje dopiero w kwietniu następnego roku.
- 1984
Rok otwiera premiera Toski Giacomo Pucciniego (4 marca), której sukces dzielą wszyscy współtwórcy : zaproszony z Poznania dyrygent Mieczysław Dondajewski, scenografowie: Xymena Zaniewska i Mariusz Chwedczuk, reżyser Sławomir Żerdzicki oraz Katarzyna Rymarczyk jako Toska i Piotr Trella jako Cavaradossi.
Z uznaniem przyjęta jest również pierwsza premiera Andrzeja Knappa. Przygotowany przez niego Bal maskowy jest szóstym dziełem Verdiego wprowadzonym na scenę w Bydgoszczy.
Z dwiema premierami wystąpił tego roku bydgoski balet: o ile adresowane do dzieci Pudełko z zabawkami do muzyki Claude’a Debyssy’ego ( 29 kwietnia) nie trafiło w smak młodej publiczności, o tyle Peer Gynt Edwarda Griega w choreografii Przemysława Śliwy spotkał się z dużym uznaniem.
- 1985
Z czterech premier zrealizowanych w kolejnym jubileuszowym roku istnienia opery najsilniej w pamięć zapadła Aida Verdiego (27 maja) , i to z paru powodów: po pierwsze, przedstawienie zostało solidnie przygotowane muzycznie (Jan Kulaszewicz), po wtóre otrzymało atrakcyjną oprawę plastyczną (Xymena Zaniewska i Ariusz Chwedczuk), po trzecie – śpiewająca partię Aidy Katarzyna Rymarczyk stworzyła w nim „porywającą kreację”, która niebawem przyniosła jej doroczną nagrodę kulturalną . W omawianym roku na afisz weszły jeszcze trzy pozycje: Kopciuszek Gioacchino Rossiniego (28 stycznia), Wesołe kumoszki z Windsoru Otto Nicolaia (25 listopada) oraz operetka Johannesa Straussa Noc w Wenecji ( 25 marca) – dwa ostatnie przedstawienia w reżyserii popularnego warszawskiego aktora Ryszarda Pietruskiego.
- 1986
Czwarte dziesięciolecie zapoczątkowała (27 stycznia) nowa realizacja Dziadka do orzechów Piotra Czajkowskiego, tym razem w choreografii Przemysława Śliwy i pod kierownictwem muzycznym Jana Kulaszewicza ( poprzednia wersja miała premierę w 1958 roku). Również Rigoletto Verdiego po dziewięciu latach doczekał się świeżej realizacji (10 marca). 11 października Państwowa Opera w Bydgoszczy była po raz pierwszy i jak dotąd jedyny w swych dziejach miejscem prawykonania całkiem nowego dzieła - historycznej opery Henryka Swolkienia Przemysław II do libretta Romana Brandsteattera. Uroczysta premiera odbyła się w ramach uroczystości Jubileuszu XXX-lecia, który uczczony też został specjalną publikacją p.t. Państwowa Opera w Bydgoszczy 1956-1986. Dla porządku odnotować wypada kameralną premierę Nauczyciela muzyki Giovanniego Pergolesiego, zwłaszcza że to skromne przedstawienie utrzymało się w repertuarze teatru przez szereg lat.
- 1987
Operetką Ptasznik z Tyrolu Karla Zellera (po raz pierwszy pokazaną 9 lutego) Zygmunt Rychert rozpoczął swą drugą, tym razem odrobinę dłuższą kadencję jako artystyczny kierownik bydgoskiej opery. Jedyną pełnospektaklową operą wystawioną tego kryzysowego roku była nowa, trzecia z rzędu realizacja Cyrulika Sewilskiego Gioacchina Rossiniego ( 7 czerwca), w której pamiętną kreację w roli Rozyny stworzyła Elżbieta Szot-Stengert. Balet wystąpił z premierą Romea i Julii Sergiusza Prokofiewa w choreografii Przemysława Śliwy, na scenie kameralnej pojawił się drugi słynny drobiazg Pergolesiego – opera komiczna Służąca panią.
- 1988
Dwie jednoaktówki Moniuszki, którymi bydgoska scena operowa zainicjowała działalność w 1956 roku, ponownie weszły na afisz jako akcent wieńczący obchody trzydziestolecia istnienia opery (1 lutego). 25 kwietnia teatr daje premierę nowej „przebojowej” realizacji Wesołej wdówki Lehára . Nad stroną muzyczną pieczę trzyma Jan Kulaszewicz, reżyserem spektaklu jest Ryszard Pietruski. Pod koniec sezonu Zygmunt Rychert wznawia Carmen Bizeta, którą przygotował w Bydgoszczy za swojej poprzedniej kadencji (1983) i tak jak wtedy jest to jego przedstawienie pożegnalne. W grudniu repertuar teatru dopełnia kameralna opera Domenico Cimarosy Potajemne małżeństwo.
- 1989
Otello - ósme dzieło Verdiego wprowadzone na scenę w Bydgoszczy – był i pozostał jedyną premierą zrealizowaną tego roku. Spektakl przygotowany w oparciu o umowę impresaryjną o występach bydgoskiego zespołu we Włoszech znalazł się w centrum uwagi, gdy okazało się, że w premierowy wieczór za dyrygenckim pulpitem stanął dyletant. Jako inicjator wyjazdowego przedsięwzięcia zapewnił on sobie ten występ w umowie, z której ze swojej strony też się wywiązał organizując zespołowi występy w wielu miastach i miasteczkach Włoch zarówno na kontynencie jak na Malcie i Sycylii.
- 1990
Rok ten przynosi cztery premiery: wiosną nową inscenizację Królewny Śnieżki Bogdana Pawłowskiego w choreografii Witolda Borkowskiego (20 marca) i udane pod względem muzycznym, scenicznie chybione przedstawienie Carmen Georgesa Bizeta (23 maja), jesienią (24 października) Orfeusza w piekle Jaqcuesa Offenbacha w reżyserii Beaty Artemskiej i Dzwonnika z Notre Dame - balet Cesarego Pugni (w muzycznym opracowaniu Reinholda Gliera) w choreografii Przemysława Śliwy. Od września teatr nie ma kierownika artystycznego; zatrudniony jako pierwszy dyrygent młody Andrzej Knapp obejmie tę funkcje dopiero w kwietniu następnego roku.
- 1984
Rok otwiera premiera Toski Giacomo Pucciniego (4 marca), której sukces dzielą wszyscy współtwórcy : zaproszony z Poznania dyrygent Mieczysław Dondajewski, scenografowie: Xymena Zaniewska i Mariusz Chwedczuk, reżyser Sławomir Żerdzicki oraz Katarzyna Rymarczyk jako Toska i Piotr Trella jako Cavaradossi.
Z uznaniem przyjęta jest również pierwsza premiera Andrzeja Knappa. Przygotowany przez niego Bal maskowy jest szóstym dziełem Verdiego wprowadzonym na scenę w Bydgoszczy.
Z dwiema premierami wystąpił tego roku bydgoski balet: o ile adresowane do dzieci Pudełko z zabawkami do muzyki Claude’a Debyssy’ego ( 29 kwietnia) nie trafiło w smak młodej publiczności, o tyle Peer Gynt Edwarda Griega w choreografii Przemysława Śliwy spotkał się z dużym uznaniem.
- 1985
Z czterech premier zrealizowanych w kolejnym jubileuszowym roku istnienia opery najsilniej w pamięć zapadła Aida Verdiego (27 maja) , i to z paru powodów: po pierwsze, przedstawienie zostało solidnie przygotowane muzycznie (Jan Kulaszewicz), po wtóre otrzymało atrakcyjną oprawę plastyczną (Xymena Zaniewska i Ariusz Chwedczuk), po trzecie – śpiewająca partię Aidy Katarzyna Rymarczyk stworzyła w nim „porywającą kreację”, która niebawem przyniosła jej doroczną nagrodę kulturalną . W omawianym roku na afisz weszły jeszcze trzy pozycje: Kopciuszek Gioacchino Rossiniego (28 stycznia), Wesołe kumoszki z Windsoru Otto Nicolaia (25 listopada) oraz operetka Johannesa Straussa Noc w Wenecji ( 25 marca) – dwa ostatnie przedstawienia w reżyserii popularnego warszawskiego aktora Ryszarda Pietruskiego.
- 1986
Czwarte dziesięciolecie zapoczątkowała (27 stycznia) nowa realizacja Dziadka do orzechów Piotra Czajkowskiego, tym razem w choreografii Przemysława Śliwy i pod kierownictwem muzycznym Jana Kulaszewicza ( poprzednia wersja miała premierę w 1958 roku). Również Rigoletto Verdiego po dziewięciu latach doczekał się świeżej realizacji (10 marca). 11 października Państwowa Opera w Bydgoszczy była po raz pierwszy i jak dotąd jedyny w swych dziejach miejscem prawykonania całkiem nowego dzieła - historycznej opery Henryka Swolkienia Przemysław II do libretta Romana Brandsteattera. Uroczysta premiera odbyła się w ramach uroczystości Jubileuszu XXX-lecia, który uczczony też został specjalną publikacją p.t. Państwowa Opera w Bydgoszczy 1956-1986. Dla porządku odnotować wypada kameralną premierę Nauczyciela muzyki Giovanniego Pergolesiego, zwłaszcza że to skromne przedstawienie utrzymało się w repertuarze teatru przez szereg lat.
- 1987
Operetką Ptasznik z Tyrolu Karla Zellera (po raz pierwszy pokazaną 9 lutego) Zygmunt Rychert rozpoczął swą drugą, tym razem odrobinę dłuższą kadencję jako artystyczny kierownik bydgoskiej opery. Jedyną pełnospektaklową operą wystawioną tego kryzysowego roku była nowa, trzecia z rzędu realizacja Cyrulika Sewilskiego Gioacchina Rossiniego ( 7 czerwca), w której pamiętną kreację w roli Rozyny stworzyła Elżbieta Szot-Stengert. Balet wystąpił z premierą Romea i Julii Sergiusza Prokofiewa w choreografii Przemysława Śliwy, na scenie kameralnej pojawił się drugi słynny drobiazg Pergolesiego – opera komiczna Służąca panią.
- 1988
Dwie jednoaktówki Moniuszki, którymi bydgoska scena operowa zainicjowała działalność w 1956 roku, ponownie weszły na afisz jako akcent wieńczący obchody trzydziestolecia istnienia opery (1 lutego). 25 kwietnia teatr daje premierę nowej „przebojowej” realizacji Wesołej wdówki Lehára . Nad stroną muzyczną pieczę trzyma Jan Kulaszewicz, reżyserem spektaklu jest Ryszard Pietruski. Pod koniec sezonu Zygmunt Rychert wznawia Carmen Bizeta, którą przygotował w Bydgoszczy za swojej poprzedniej kadencji (1983) i tak jak wtedy jest to jego przedstawienie pożegnalne. W grudniu repertuar teatru dopełnia kameralna opera Domenico Cimarosy Potajemne małżeństwo.
- 1989
Otello - ósme dzieło Verdiego wprowadzone na scenę w Bydgoszczy – był i pozostał jedyną premierą zrealizowaną tego roku. Spektakl przygotowany w oparciu o umowę impresaryjną o występach bydgoskiego zespołu we Włoszech znalazł się w centrum uwagi, gdy okazało się, że w premierowy wieczór za dyrygenckim pulpitem stanął dyletant. Jako inicjator wyjazdowego przedsięwzięcia zapewnił on sobie ten występ w umowie, z której ze swojej strony też się wywiązał organizując zespołowi występy w wielu miastach i miasteczkach Włoch zarówno na kontynencie jak na Malcie i Sycylii.
- 1990
Wznowieniem przedstawienia Eugeniusza Oniegina Piotra Czajkowskiego (17 września) zadebiutował w Bydgoszczy nowy kierownik artystyczny Opery, Jacek Rafał Delekta, który na stanowisku tym pozostał zaledwie do końca roku, w ostatnich miesiącach, po ustąpieniu Alicji Weber (która odeszła w maju), pełniąc również obowiązki dyrektora administracyjnego. Delekta zrealizował tylko jedną premierę: Barona cygańskiego Johannesa Straussa (26 listopada). Przywrócony do repertuaru Cyrulik sewilski był de facto wznowieniem, tyle że pod nowym kierownictwem muzycznym specjalnie zaproszonego do Bydgoszczy Jerzego Katlewicza.
- 1991
Kolejna zmiana na stanowisku dyrektora: od listopada ubiegłego zarząd nad teatrem sprawuje Andrzej Jurkiewicz - od stycznia także jako kierownik artystyczny. Trwałym śladem jego pięciomiesięcznej kadencji - w dziejach sceny najkrótszej – jest przydawka Nova, która pojawia się w nazwie Opery Nova od końca 1990 roku. Jurkiewicz nie przygotował żadnej premiery, wznowił natomiast pod swoim kierownictwem muzycznym Carmen Bizeta (21 stycznia) i Traviatę Verdiego (18 lutego). Pod koniec roku, już pod nowym zarządem Adama Puacza (jako dyrektora naczelnego) i Macieja Figasa (jako kierownika artystycznego) Opera Nova pokazała dwie premiery: Kto chciał porwać Eurydykę - spektakl oparty na Orfeuszu w piekle Jacquesa Offenbacha oraz cieszącego się powodzeniem u publiczności Dyrektora teatru Wolfganga Amadeusza Mozarta ze zmienionym librettem pióra Andrzeja Waligórskiego.
- 1992
Rok ten zapisał się czterema premierami. Księżniczka cyrkówka Emmericha Kalmanna - przedstawienie przygotowane na zamówienie impresaria z Niemiec – rzeczywistą premierę miało wprawdzie jeszcze w minionym roku (4 grudnia) w Niemczech, na scenę w Bydgoszczy weszło jednak dopiero 18 stycznia. W kwietniu teatr pokazał Dzikie łabędzie -balet z muzyką Bernadetty Matuszczak, w maju operowy dyptyk, na który złożyły się dwie jednoaktówki Pucciniego: Siostra Anielica i Gianni Schicchi, w listopadzie premierę popularnego musicalu Jerry’ego Bocka Skrzypek na dachu z gościnnym udziałem pary znanych aktorów: Igi Cembrzyńskiej i Henryka Machalicy.
- 1993
- 1991
Kolejna zmiana na stanowisku dyrektora: od listopada ubiegłego zarząd nad teatrem sprawuje Andrzej Jurkiewicz - od stycznia także jako kierownik artystyczny. Trwałym śladem jego pięciomiesięcznej kadencji - w dziejach sceny najkrótszej – jest przydawka Nova, która pojawia się w nazwie Opery Nova od końca 1990 roku. Jurkiewicz nie przygotował żadnej premiery, wznowił natomiast pod swoim kierownictwem muzycznym Carmen Bizeta (21 stycznia) i Traviatę Verdiego (18 lutego). Pod koniec roku, już pod nowym zarządem Adama Puacza (jako dyrektora naczelnego) i Macieja Figasa (jako kierownika artystycznego) Opera Nova pokazała dwie premiery: Kto chciał porwać Eurydykę - spektakl oparty na Orfeuszu w piekle Jacquesa Offenbacha oraz cieszącego się powodzeniem u publiczności Dyrektora teatru Wolfganga Amadeusza Mozarta ze zmienionym librettem pióra Andrzeja Waligórskiego.
- 1992
Rok ten zapisał się czterema premierami. Księżniczka cyrkówka Emmericha Kalmanna - przedstawienie przygotowane na zamówienie impresaria z Niemiec – rzeczywistą premierę miało wprawdzie jeszcze w minionym roku (4 grudnia) w Niemczech, na scenę w Bydgoszczy weszło jednak dopiero 18 stycznia. W kwietniu teatr pokazał Dzikie łabędzie -balet z muzyką Bernadetty Matuszczak, w maju operowy dyptyk, na który złożyły się dwie jednoaktówki Pucciniego: Siostra Anielica i Gianni Schicchi, w listopadzie premierę popularnego musicalu Jerry’ego Bocka Skrzypek na dachu z gościnnym udziałem pary znanych aktorów: Igi Cembrzyńskiej i Henryka Machalicy.
- 1993
Początek stabilizacji i – de facto – obecnej kadencji Macieja Figasa, który zrazu, jako kierownik artystyczny, tylko pełni obowiązki dyrektora teatru, od września jednak obejmuje je już na mocy nominacji. Najmniej dwie spośród pięciu przygotowanych w tym roku premier to niekonwencjonalne propozycje repertuarowe. I tak, zimą na scenę wszedł Mały kominiarczyk – opera dla dzieci z udziałem dzieci Benjamina Brittena (14 lutego), wiosną Krótkie życie Manuela de Falli (3 kwietnia) i musical Lewego My fair Lady (5 czerwca), jesienią Kraina uśmiechu Lehara (20 listopada), a na koniec roku Aptekarz Józefa Haydna (31 grudnia).
- 1994
Wydarzeniem roku był bez wątpienia I Bydgoski Festiwal Operowy. Zorganizowany wśród pyłu i kurzu nieukończonego gmachu opery, którego budowę rozpoczęto w 1960 roku. W dniach od 17 do 30 kwietnia w surowych murach i na prowizorycznie zaadaptowanej scenie festiwal gościł zespoły Teatru Wielkiego z Warszawy, Warszawskiej Opery Kameralnej, Teatru Wielkiego z Łodzi, Teatru Wielkiego z Poznania oraz Akademickiego Teatru Baletu z Petersburga, a także … samej Opery Nova, bo na co dzień gospodarz wciąż grał gościnnie na scenie Teatru Polskiego. Celem przedsięwzięcia było uprzytomnienie i społeczeństwu i administracji, że w centrum miasta stoi niczym ruina bezużyteczny martwy gmach teatru, w który trzeba wreszcie tchnąć życie…Rok 1994 zapisał się także dwiema premierami operowymi: Strasznego dworu S. Moniuszki (26 lutego) i Czarodziejskiego fletu W.A. Mozarta (8 października) oraz jedną baletową ( Śpiąca królewna P. Czajkowskiego, 12 listopada)
- 1995
Premierą Nabuchodonozora G. Verdiego Opera Nova inauguruje II Bydgoski Festiwal Operowy, w ramach którego w dniach 29 kwietnia – 15 maja wystąpiły zespoły Polskiego Teatru Tańca, obu operowych teatrów Warszawy: Warszawskiej Opery Kameralnej i Teatru Wielkiego, Teatru Wielkiego z Łodzi i Opery Wrocławskiej. Nie doszedł do skutku zapowiedziany spektakl Jenufy Leoša Janacka w inscenizacji Státní Opera z Pragi. W zamian publiczność obejrzała Spartakusa Arama Chaczaturiana, z którym przyjechał Akademicki Wielki Teatr Baletu Republiki Białoruskiej z Mińska. Jesienią teatr wystąpił z premierą nowej inscenizacji Zemsty nietoperza J. Straussa.
-1996
- 1994
Wydarzeniem roku był bez wątpienia I Bydgoski Festiwal Operowy. Zorganizowany wśród pyłu i kurzu nieukończonego gmachu opery, którego budowę rozpoczęto w 1960 roku. W dniach od 17 do 30 kwietnia w surowych murach i na prowizorycznie zaadaptowanej scenie festiwal gościł zespoły Teatru Wielkiego z Warszawy, Warszawskiej Opery Kameralnej, Teatru Wielkiego z Łodzi, Teatru Wielkiego z Poznania oraz Akademickiego Teatru Baletu z Petersburga, a także … samej Opery Nova, bo na co dzień gospodarz wciąż grał gościnnie na scenie Teatru Polskiego. Celem przedsięwzięcia było uprzytomnienie i społeczeństwu i administracji, że w centrum miasta stoi niczym ruina bezużyteczny martwy gmach teatru, w który trzeba wreszcie tchnąć życie…Rok 1994 zapisał się także dwiema premierami operowymi: Strasznego dworu S. Moniuszki (26 lutego) i Czarodziejskiego fletu W.A. Mozarta (8 października) oraz jedną baletową ( Śpiąca królewna P. Czajkowskiego, 12 listopada)
- 1995
Premierą Nabuchodonozora G. Verdiego Opera Nova inauguruje II Bydgoski Festiwal Operowy, w ramach którego w dniach 29 kwietnia – 15 maja wystąpiły zespoły Polskiego Teatru Tańca, obu operowych teatrów Warszawy: Warszawskiej Opery Kameralnej i Teatru Wielkiego, Teatru Wielkiego z Łodzi i Opery Wrocławskiej. Nie doszedł do skutku zapowiedziany spektakl Jenufy Leoša Janacka w inscenizacji Státní Opera z Pragi. W zamian publiczność obejrzała Spartakusa Arama Chaczaturiana, z którym przyjechał Akademicki Wielki Teatr Baletu Republiki Białoruskiej z Mińska. Jesienią teatr wystąpił z premierą nowej inscenizacji Zemsty nietoperza J. Straussa.
-1996
24 lutego zespół baletowy Opery Nova występuje z premierą baletu Ludwiga A. Minkusa
Don Kichot. Kolejny, III Bydgoski Festiwal Operowy, Opera Nova otwiera 29 kwietnia galową premierą Turandot G. Pucciniego przygotowana dla uczczenia jubileuszu
650-lecia nadania Bydgoszczy praw miejskich. W festiwalu wzięły udział zespoły: Teatru Wielkiego z Poznania, Teatru Muzycznego z Gdyni, Opery Śląskiej z Bytomia, Polskiego Teatru Tańca z Poznania, Teatru Narodowego z Warszawy oraz Narodowej Opery Ukrainy z Kijowa.
- 1997
Don Kichot. Kolejny, III Bydgoski Festiwal Operowy, Opera Nova otwiera 29 kwietnia galową premierą Turandot G. Pucciniego przygotowana dla uczczenia jubileuszu
650-lecia nadania Bydgoszczy praw miejskich. W festiwalu wzięły udział zespoły: Teatru Wielkiego z Poznania, Teatru Muzycznego z Gdyni, Opery Śląskiej z Bytomia, Polskiego Teatru Tańca z Poznania, Teatru Narodowego z Warszawy oraz Narodowej Opery Ukrainy z Kijowa.
- 1997
22 lutego w repertuarze Opery Nova pojawia się Don Giovanni W.A. Mozarta, które to dzieło w Bydgoszczy oglądano poprzednio w 1845 roku, gdy do miasta zjechała trupa Richarda Genée z Gdańska. Na przełomie kwietnia i maja odbywa się IV Bydgoski Festiwal Operowy. Wzięły w nim udział zespoły wszystkich trzech polskich „Wielkich” teatrów operowych: z Warszawy, Poznania i Łodzi, ponadto Teatr Rozrywki z Chorzowa i jako gość z zagranicy – Narodowa Opera z Sofii, która przybyła z rzadko wystawianą operą Il Guarani brazylijskiego kompozytora Antonio Carlosa Gomesa. Inaugurację festiwalu uświetniła ekspozycja monumentalnego obrazu Andrzeja Nowackiego p.t. Alegoria Bydgoska. W październiku bydgoski zespół baletowy wystąpił z światową prapremierą Kota w butach Bogdana Pawłowskiego.
- 1998
Rok ten przynosi dwie premiery: Opowieści Hoffmana J. Offenbacha, którymi 18 kwietnia Opera Nova zainaugurowała kolejny Bydgoski Festiwal Operowy, i Traviatę G. Verdiego wystawioną 19 września. V Bydgoski Festiwal Operowy odbył się pod auspicjami Daniela Tarchysa Sekretarza Generalnego Rady Europy i pod honorowym patronatem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego. Do udziału zaproszone zostały: Opera i Operetka ze Szczecina, Teatr Wielki z Poznania, Polski Teatr Tańca, Balet Teatru Wielkiego – Opery Narodowej, zespół Teatru Muzycznego Roma oraz gość z Czech - Teatr im. J.K.Tyla z Pilzna. W programie festiwalu znalazła się także sztuka Terrence’a McNally Maria Callas –Lekcja śpiewu wystawiona przez teatr Powszechny z Warszawy z Krystyną Jandą w roli tytułowej.
- 1999
- 1998
Rok ten przynosi dwie premiery: Opowieści Hoffmana J. Offenbacha, którymi 18 kwietnia Opera Nova zainaugurowała kolejny Bydgoski Festiwal Operowy, i Traviatę G. Verdiego wystawioną 19 września. V Bydgoski Festiwal Operowy odbył się pod auspicjami Daniela Tarchysa Sekretarza Generalnego Rady Europy i pod honorowym patronatem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego. Do udziału zaproszone zostały: Opera i Operetka ze Szczecina, Teatr Wielki z Poznania, Polski Teatr Tańca, Balet Teatru Wielkiego – Opery Narodowej, zespół Teatru Muzycznego Roma oraz gość z Czech - Teatr im. J.K.Tyla z Pilzna. W programie festiwalu znalazła się także sztuka Terrence’a McNally Maria Callas –Lekcja śpiewu wystawiona przez teatr Powszechny z Warszawy z Krystyną Jandą w roli tytułowej.
- 1999
1 maja Opera Nova otwiera VI Bydgoski Festiwal Operowy premierą Carmen G. Bizeta. W festiwalu udział wzięły zespoły z Poznania , Łodzi i Warszawy. Gośćmi z zagranicy byli artyści Łotewskiej Opery Narodowej w Rydze z przedstawieniem Alciny Händla i Królewski Balet Flandrii z Antwerpii z Kopciuszkiem S. Prokofiewa i wieczorem baletowym zatytułowanym Balanchine and Friends. W wieczór sylwestrowy Opera Nova wystąpiła z premierą musicalu Burta Bacharacha Promises, promises.
- 2000
- 2000
VII Bydgoski Festiwal Operowy rozpoczął się 27 kwietnia premierą scenicznej adaptacji Mesjasza Händla, którego włączyła do repertuaru Opera Nova, w programie VII BFO znalazł się także musical Hair z Teatru Muzycznego w Gdyni.
- 2001
- 2001
28 kwietnia odbywa się premiera Mefistofelesa A. Boita , inauguruje VIII Bydgoski Festiwal Operowy. W jego programie znalazł się także galowy koncert z muzyką Giuseppe Verdiego zorganizowany dla upamiętnienia setnej rocznicy śmierci kompozytora.
- 2002
Najnowszą produkcją Opery Nova jest Trubadur G. Verdiego , w którym prócz stałych bądź częstych gości, jak Teatr Wielki z Poznania, Warszawska Opera Kameralna czy Teatr Muzyczny z Gdyni, po raz pierwszy prezentuje się Opera i Operetka Krakowska. Z zagranicy przybywają artyści Państwowego Akademickiego Teatru Narodowego ze Lwowa i tancerze Szkoły Johna Cranko ze Stuttgartu.
- 2003
Dziesiąty Jubileuszowy Bydgoski Festiwal Operowy od 26 kwietnia do 10 maja. Gmach zmienił się nie do poznania. Festiwal otworzyło premierowe przedstawienie operetki I. Kálmána Hrabina Marica przygotowane przez zespół Opery Nova. Gośćmi byli artyści z Teatru Wielkiego w Warszawie, Narodowego Teatru z Ostrawy, Teatru Wielkiego z Łodzi i Teatru Wielkiego z Poznania. Dwukrotnie wystąpił też hiszpański zespół Ballet Christina Hoyos.
- 2004
- 2002
Najnowszą produkcją Opery Nova jest Trubadur G. Verdiego , w którym prócz stałych bądź częstych gości, jak Teatr Wielki z Poznania, Warszawska Opera Kameralna czy Teatr Muzyczny z Gdyni, po raz pierwszy prezentuje się Opera i Operetka Krakowska. Z zagranicy przybywają artyści Państwowego Akademickiego Teatru Narodowego ze Lwowa i tancerze Szkoły Johna Cranko ze Stuttgartu.
- 2003
Dziesiąty Jubileuszowy Bydgoski Festiwal Operowy od 26 kwietnia do 10 maja. Gmach zmienił się nie do poznania. Festiwal otworzyło premierowe przedstawienie operetki I. Kálmána Hrabina Marica przygotowane przez zespół Opery Nova. Gośćmi byli artyści z Teatru Wielkiego w Warszawie, Narodowego Teatru z Ostrawy, Teatru Wielkiego z Łodzi i Teatru Wielkiego z Poznania. Dwukrotnie wystąpił też hiszpański zespół Ballet Christina Hoyos.
- 2004
Tej wiosny gości parę artystycznych zespołów zaproszonych do udziału w XI Bydgoskim Festiwalu Operowym. Festiwal inaugurują gospodarze premierowym przedstawieniem Toski G. Pucciniego. Pięć pozostałych przedstawień pokazały: Balet du Capitole z Tuluzy, Teatr Rozrywki z Chorzowa, Teatr Wielki z Poznania, Opera Krakowska i Opera Bałtycka z Gdańska.
- 2005
W gmachu toczą się prace wykończeniowe. W lutym wraca Śpiąca królewna P. Czajkowskiego, w kwietniu, rozpoczyna się XII Bydgoski Festiwal Operowy, który Opera Nova otwiera premierowym przedstawieniem Lakmé L.Delibesa. Gośćmi są Opera Bałtycka z Gdańska, Teatr Muzyczny z Gdyni, Teatr Wielki z Łodzi i Teatr Wielki z Poznania. Z zagranicy przybyli artyści opery i baletu Teatru Bolszoj, którzy dali galowy koncert, oraz Balet Flamenco de Andalucía.
- 2006
Opera Nova planuje trzy premiery: w kwietniu Wieczór baletowy: cztery choreografie nowego szefa bydgoskiego zespołu Marka Zajączkowskiego, premiera Czarodziejskiego fletu W.A. Mozarta (2.05). Festiwal otworzyło przedstawienie Nieszporów sycylijskich G. Verdiego, które przywiozła Státní Opera z Pragi. Tej wiosny Bydgoszcz gościła ponadto balet Teatru Wielkiego w Warszawie, Teatr Wielki z Poznania i Teatr Wielki z Łodzi, Operę Wrocławska oraz Teatr Baletu Borysa Eifmana. Zaplanowane na październik uroczystości Jubileuszu 50-lecia Opery otworzyła premiera Manru Ignacego Jana Paderewskiego. - 2005
W gmachu toczą się prace wykończeniowe. W lutym wraca Śpiąca królewna P. Czajkowskiego, w kwietniu, rozpoczyna się XII Bydgoski Festiwal Operowy, który Opera Nova otwiera premierowym przedstawieniem Lakmé L.Delibesa. Gośćmi są Opera Bałtycka z Gdańska, Teatr Muzyczny z Gdyni, Teatr Wielki z Łodzi i Teatr Wielki z Poznania. Z zagranicy przybyli artyści opery i baletu Teatru Bolszoj, którzy dali galowy koncert, oraz Balet Flamenco de Andalucía.
- 2006
